Ik weet die dag net als vandaag. Het was maandag. Ik ben net 44 geworden in november 2015. Die dag heb ik afspraak gemaakt bij mij huisarts want ik had vervelende knobbel in mijn borst . Ik dacht dat het cyste was, want 2 jaar geleden hebben ze dat bij mij geconstateerd. Ze zei toen “mocht jij last van krijgen, zuigen we het uit”. Dus nu wilde ik dat ze het uitzuigen. Niets vermoedend snel naar de huisarts gefietst en doorverwijs brief gekregen naar de ziekenhuis. Paar dagen later kon ik daar terecht. Tot nu toe nog steeds geen zorgen. Het is cyste, meer niet, zei mijn brein. Damn weer die mammografie, potverdorie wat deed dat weer pijn . Elke keer denk ik “kunnen ze niet iets anders verzinnen, dan op zo’n middeleeuwse manier je borst op deze manier te pletteren?”. Dat de borst ( naar zo gepletterd geweest) nog in oude shape komt, dat is echt een wonder. Ik moest bijna lachen dat ik naar zo’n procedure met een soort theezakje borst loopt. Humor was nog aanwezig, geen angst te bespeuren. Ze zei, wilt U mevrouw even wachten tot we hebben het bekeken. En toen kwam een meneer met fronsende wenkbrauwen. “Mevrouw we zien iets verdacht en U moet nu daar en daar een punctie doen”. Oei, nu komt de angst binnen, zou toch niet…. Ze steken grote naald mijn borst in, nemen weefsel uit en plaatsen metaal deeltje in ( jaar later las ik ergens dat deze procedure juist helpt ingebakerde tumor lekken en kanker verspreiden). Naar deze pijnlijke procedure vroegen ze of ik nog een keer mammografie wil doen, want ze willen weten of dat metaal deeltje op de goed plaats zit. Ik voel geen pijn, want angst neem over mij. Net als zombie loop ik die foto maken. En vanaf dit moment heb ik gevoel dat ik niet meer mens ben maar soort vee waar ze kan alles doen wat ze willen en ik vind nog OK ook! Die man positioneert mijn borst, pletterde en het loopt iets mis. Nog een keer, weer mis. En zo 6x wordt mijn borst gepletterd tot hij uiteindelijk foto had. Wat maakt toch uit, borst is toch al naar de klote, maken ze nog meer naar de klote. En ik zeg niets. Waarom zeg ik niets??? Want ik ben verstijft van emoties die me soort heeft verlamd. Ik voel van alles, een soort ik ben er maar ook weer niet. Ik beland in soort dissociatie. In de middag hoor ik de uitslag. Ik neem deze keer mij partner mee, want ik ben niet in staat helder denken. En toen valt de woorden “Mevrouw u heeft hormonale kanker!”. Natuurlijk tranen, angst, verdriet en gevoel IK GA DOOD.. Want je leest overal kanker is dood. Er volgen rollecoaster aan allerlei onderzoeken. En gekke, ik doe het braaf, zonder te vragen. Angst verlamd je letterlijk. Zelfs toen een echte sadistische arts ging zonder verdoving mijn oksel lymfe onderzoeken deed ik braaf mee. Achteraf gezien hij was geen arts maar echte sadistische vee arts, die genoot vrouwen op deze manier te martelen. Waarschijnlijk een reïncarnatie van inquisitie man die in middeleeuwen genot te zien hoe de vrouwen leiden door zijn marteling? Echte trauma opgelopen van die vent. Jaren later vertelde ik deze traumatische ervaring aan andere arts, zij schrok er van. Ze zei “je moet echt melding doen, want zo mag het niet!”. Laat hij stikken, verleden en ik geloof dat boemerang komt terug. Maar wat ik wil zeggen, dat angst verlamd je echt als je hoort diagnose …kanker. Nu ik dit opschrijf ben ik 7 jaar verder, zou ik dat nooit doen, want ik weet nu veel meer wat kanker is. Maar op dat moment, je bent letterlijk verlamd van angst en overgelaten aan mensen die alles beter weten.

Uiteindelijk heb ik borstamputatie gedaan en alle oksel kleren verwijderd. Mijn tumor was 5,6 cm en van 24 lymfe 12 waren”besmet”. Tegen chemo en radiatie heb ik duidelijk nee gezegd. En dat werd mij niet in dank genomen. Kreeg lelijkste dingen te horen, oncoloog koste wat kost geprobeerd mij te overtuigen dat ik gek ben. Zelf huisarts gebeld dat zij MOET me overtuigen. Als ik dat niet doe, dan volgens statistieken ben ik binnen 2 jaar dood! Daarom van huisarts veranderd die was niet zo pusherig. Ik moest wel verklaring ondertekenen dat het mijn eigen keuze is en zij is niet verantwoordelijk hier voor. Wat blijkt, dat artsen bang zijn afwijken van een protocol in verband wat toen gebeurd met Sylvia Millecam. Omdat ik chemo en radiatie gevigeerd heb,ziekenhuis wilde met mij niets meer te maken en ook niet meer volgen. Ik was verbaast, dat ze totaal niet geïnteresseerd zijn hoe met kanker patiënten gaat als je geen chemo en radiatie neemt. Dat was voor mij nog een bewijs dat hun zo genaamde statistieken kloppen niet.Volgens statistieken had ik 2 jaar te leven als ik niets deed, maat ik ben al 7 jaar verder! Ik had geen zin in die angst leven en koos dus mijn weg. Want ik wilde leven en niet 2 jaar ziekenhuis in ziekenhuis uit met die chemo’s en kale kop rondlopen. Ik wilde echte oorzaak vinden van mijn kanker. Want als alles in je lichaam in balans is, lichaam lost het zelf op. We hebben allemaal kanker cellen, alleen als balans is, onze immuunsyteem lost het zelf op. Zo is het begonnen mijn zoektocht naar de oorzaak , wat mijn lichaam heeft kanker gegeven en waar is uit het uit balans gegaan. En vertrouwen om mijzelf. Hoe is het gegaan vertel ik in de volgende schrijven.